Rainbow Rowell: Eleonora i Park [przedpremierowo!]

Eleonora i Park. Dwa żywioły. Dzieli ich niemalże wszystko, łączy – miłość do muzyki. Czy wspólna pasja to wystarczająco dużo, żeby stworzyć silną więź i być ze sobą na dobre i na złe?

O tym, że Eleonora i Park choćby w najmniejszym stopniu zbliżą się do siebie, nie świadczyło nic. Eleonora już od swojego pierwszego dnia w szkole była postrzegana jako dziwak: czerwona burza włosów, nietypowe ubrania. Park zaś jest indywidualistą, a wręcz – outsiderem: zaszyty samotnie na siedzeniu szkolnego autobusu czyta komiksy i słucha muzyki. Jak zatem mogli zwrócić na siebie uwagę?

Prawdopodobnie tak by się nie stało, gdyby nie zadziałał przypadek, i to w wydaniu dość banalnym: Eleonora, jako nowa uczennica, nie miała swojego miejsca w autobusie. Park nie miał w autobusie swojej pary. I tak to się zaczęło: od milczenia, przez nieśmiałe spojrzenia i podczytywanie komiksów przez ramię, do rozmów i coraz bliższej znajomości. Czy jednak sam fakt, że oboje zwrócili na siebie uwagę oznacza, że czeka ich filmowy happy end?

Na to pytanie niestety nie mogę Wam odpowiedzieć, ale zapewniam, że tej dwójce nie będzie łatwo. Eleonora to żadna tam szara myszka, płacząca po kątach, że nikt nie rozumie jej odmienności: to dziewczyna z problemami, dla której szkolne nieprzyjemności to tylko kropla w morzu prawdziwych dramatów. Park zaś jest zdeterminowany, żeby te problemy rozwiązać. Czy są w stanie nieść na własnych barkach takie brzemię? Czy ich silna, ale jednak pierwsza miłość ma jakieś szanse wzmocnić się, zamiast ugiąć pod ciężarem takich doświadczeń?

Eleonora i Park to słodko-gorzka powieść dla młodzieży – a przy okazji też dla ich starszego rodzeństwa, rodziców, cioć i każdego, kto zechce po tę historię sięgnąć. Bo chociaż mowa tu o pierwszej miłości i nastoletnich problemach, wiele z wydarzeń rozgrywających się na kartach powieści to znacznie poważniejsze historie: ocieramy się o złe wybory, przemoc w rodzinie, gnębienie i prześladowanie. Ta powieść to piękny i zatrważający zarazem obraz tego, jaki wpływ może mieć człowiek na drugiego człowieka: może stworzyć mu raj na ziemi, ale może też przeobrazić ten raj w piekło.

Mimo wielu poważnych problemów, z jakimi przyjdzie zmierzyć się bohaterom powieści, jest to także bardzo pogodna historia: o tym, jaką radość może nieść zwykła codzienność, obecność drugiej osoby, jak niesamowity jest okres zauroczenia i wchodzenia w pierwsze związki. Powieść Eleonora i Park wywarła na mnie wrażenie, jakiego już dawno nie doświadczyłam – poczułam, że wciąga mnie na swój wyjątkowy sposób, zupełnie, jak robiły to książki w okresie, kiedy poznawałam literaturę. Jest to o tyle niesamowite uczucie, że obecnie czytając książki młodzieżowe albo stwierdzam, że są poważnie napisane i nadają się dla dorosłego czytelnika, albo – co jest naturalną konsekwencją – odczuwam ich prosty język, czasami pewną infantylność. W tym przypadku nie ulegało wątpliwości, że jest to książka młodzieżowa – a jednak w pewien sposób przeniosła mnie w czasie, pozwalając raz jeszcze poczuć, jak kiedyś z wypiekami na twarzy połykało się dopiero co odkryte powieści. I za to ogromny plus dla Rainbow Rowell, bo budzenie takich emocji to raczej nie jest powszechna umiejętność.

Bardzo długo można by się rozwodzić nad walorami tej powieści: ma zdecydowanie wszystko to, co powinna zawierać dobra książka dla młodzieży, a przy tym satysfakcję z lektury odczują i dorośli czytelnicy. Przyjemnej lektury!

nie mogę uwierzyć, że życie dało nam siebie nawzajem

_________________________________________________
za przedpremierowe przysłanie egzemplarza dziękuję serdecznie